www.bezpamieci.fora.pl

Sybell

Nie istnieje cos takiego jak obiektywna opinia. Ja po protu tak widze swiat Conana. Mroczny, ciemny, nieprzyjazny, gdzie bohaterowie sa parowa jasniejszymi punktami w ogolnej masie szarosci...

Dagoth

Oczywiście, że istnieje obiektywny punkt widzenia, obiektywny opis. Zgadnij jaki Razz

Sybell

Dagoth

Matematyczny Razz

Sybell

...czekaliscie na to..? Very Happy

Impet ciosu dwuręcznego młota bojowego wyrwał jej z piersi resztki tchu, podrzucając ją w powietrze. Świat zadawał się zwolnić, prawie zatrzymać, dekundy dłużyły się niczym wieczność. Każdy centymetr trafionego boku palił się ogniem niezmierzonego bólu, promieniejąc nim na resztę jej ciała. Lądując na ziemi, kązdy nawet najmniejszy kamień zdawał się wbijającym się w jej skórę ostrzem sztylety. Z trudem zwalczała ogarniającą ją falę mdłości, z trudem pozostawała przytomna. Koncentrowała swą uwagę na swym przeciwniku. Herszt grupy bandytów śmiał się szczerbatą gębom. Trudno było powiedzieć, gdzie patrzyła ta góra mieśni, gdyż poza nimi los obdarzył ją takrze zezem. Pomimo to, pomimo pozornego ciężaru, mężczyzna zaskoczył ją swą szykością. Zanim się zorientowała, jego młot trafił ją pod prawą pierś, prosto w żebra.
Z trudem odwróciła głowę na tyle, by spojrzeć na swą ranę. Po resztkach jej szaty i prostego skórzanego pancerza spływała krew. Z miejca gdzie trafił młot wystawały dwie złamane kości. Jedna z nich musiała przebić płuco, czuła to z każdym oddechem. Lata ćwiczeń jednak jej nie zawiodły. Już po chwili, podświadomie, rozpoczeła modlitwę do Mitry, z trudem siegając dłoniom do zranionego boku. Leczenie wymagało dotknięcia rany. Z krzykiem, o mało nie tracąc przytomności, nakryła dłonią złamane kości.
Bandtya ciągle głupkowato chichotał. Nie słyszała, co rzucił do swoich kompanów. ale sposób w jaki jeden z nich oblizał wargi był jednoznaczny. Pomimo, iż wcześniej zabiła w walce trzech ich towarzyszy, żaden nie próbował jej przerwać leczniczej modlitwy. Głupcy najpewniej nie zdawali sobie sprawy, że dzieki wspariu swego boga kapłanka odzyskiwała siły. Dla nich osoba z taką raną nie miała już prawa liczyć się w walce. A, że była nią kobieta, stwarzało inne zastoswania. Wiedziała, że potrafiliby to zrobić nawet z martwym, powoli stygnącym ciałem. Uśmiechneła się do siebie w myślach, dziękując Mitrze, że nie urodziła się mężczyzną. Gdyby tak było, już dawno by ją dobili.
Herszt bandy w końcu ruszył w jej stronę. Była już w stanie oddychać bez ukłuć bólu, rana jedynie pulsowała bólem, a dłoń promieniała przyjemnym ciepłem, które świadczyło, że Mitra dał jej moc by mogła się uleczyć. Ale nie miała już czasu by dokończyć ten proces. Bandyta zmierzał w jej stronę i to była jej jedyna szansa by go zaskoczyć. Zacisła dłoń w pięść, wstrzymując proces gojenia, koncentrując zgromadzoną energię. Ból wrócił z pełną mocą. Krzykneła ponownie, prawie tracąc koncentracje wymaganą do utrzymnia mocy na wodzy. Herszt bandytów tylko parsknął śmiechem. Stał tuż nad nią, pochylając się w stronę jej nóg. Nie miał szansy zobaczyć Lancy Mitry, która przebiła jego pierś na wylot.
Nie miała zamiaru ryzykować. Podnosząc się, dla pewności, pchneła okutym metalem końcem swego kostura w krtań mężczyzny, miażdząc ją. Bandyta upadł, ona ponownie stała na nogach. Ból w boku zwaliliłby wielu z nóg, ale one ją trzymała na nich świadomość, że musi ciągle pokonać w walce resztę bandy. Gniew Mitry pulował w jej ciele, dając siłę. Powoli zatoczyła półokrąg splamionym krwią końcem swej broni. "Kto pierwszy?".
Rzucili sie wszyscy. Cała dziesiątka, z furią w oczach. Dla nich nie przestała być na granicy śmierci. Dla nichy, była już martwa.
Zanim uczynili trzy kroki, bedący najbliżej bandyta upadł ze strzała o czerwonych lotkach sterczącą z boku jego szyji. Sybell znała tylko jedną osobę, która barwiła pióra swych strzał na ten kolor. Mordrag. Barbarzyńca ześliznał się z kamienistego stoku obok niej, posyłając jej zawadiacki uśmiech, ale również zaniepokojone spojrzenie. "Miałaś czekać". Wzruszyła ramionami. Teraz nie miało to już znaczenia. Głowa herszta bandy terrotyzującej okoliczne wioski była na wyciągnięcie ręki. Na drodze do niej stało jedynie dziewięciu jego byłych podwładnych.
Barbarzyńca uniósł swój połyskujący w świele zachodzącego słońca topór nad głowę. Kapłanka staneła obok, chwytając oburącz swój kostur. Ich przeciwnicy ockneli się z drugiego zaskoczenia, które zostało im sprezentowane w ciągu tego wieczora. Teraz Sybell i Mordrag mogli im przeciwstawić jedynie uczciwą walkę. Stal uderzyła o stal.
Pierwszy przeciwnik barbarzyńcy nie docenił zasięgu dwuręcznego topora. Potężne, połkoliste uderzenie rozsypało wokół resztki jego brudnej kolczugi, zmieszanej z paroma fragmentami jego klatki piersiowej i mostka. Drugi bandyta pragnąc wykorzystać opóźnienie spowodowane zamachem, zignorował kapłankę i zaatakował mieczem z boku. Nie zdążył nawet zdać sobie sprawy ze swgo błędu, kiedy ta jedym pchnięciem kostura roztrzaskała jego skroń, wbijając kawałki czaszki w jego mózg. Reszta, widząc porażke swych kompanów zwolniła natarcia. Zaczeli zasypywać dwójkę przeciwników gradem ciosów, zmusząjąc ich wyłącznie do defensywy. Dwójka bandytów zaczeła napierać na kapłankę, reszta wzieła na cel barbarzyńcę. Po raz kolejny ktoś musiał umrzeć, za nie docenienie Sybell. Pomimo, iż wymagało to ryzykownego pogrążenia się w koncentracji, zgromadziła dość mocy by wytworzyć falę uderzeniową. Zaklęcię Pogromu zrzuciło z nóg wszystkich napastników. Nie dając im czasu na zebranie się na nogi, Sybel I Mordrag zabili kolejnych dwóch - jeden przyszpilony do ziemi okrutnym toporem barbarzyńcy, drugi przebity Lancą Mitry, podczas podnoszenia się z kolan. Tym razem, nie dali już bandytom czasu na pozbieranie się po stracie kolejnych kompanów. Przeszli do ataku.
Po chwili głowa kolejnego napastnika potoczyła się po trawie, oddzielona toporem od ciała swego właściciela. Nie mając czasu na zadanie śmiertelnego ciosu, kapłanka jedynie wyłaćzyła wroga z walki dwoma ciosami miażdząc mu obydwa stawy kolanowe. Sołtys, który zlecił im zajęcie się bandytami będzie miał kogo powiesić w swej wiosce. Pozostało trzech. Mordrag znalazł lukę w obronie doskonale radzącego sobie w walce tasakiem młodzika. Jednak ostrze topora, zamiast zagłebić się w ciele przeciwnika, zatrzymało się, wbijając się do połowy w pancerz wroga. Jak się okazało, był on z drewna. Rudowłosy małolat jednak nie wykorzystał zaskoczenia barbarzyńcy do zadania ciosu, a jedynie uśmiechnał się głupkowato, dając mu dość czasu na wyciągnięcie z pochwy przy pasie noża o ząbkowanym ostrzu i wbicia go pod pache rudzielca, aż po rękojeść. Kręcąc niepocieszenie głową, mężczyzna wyszarpał swoją broń z upadającego ciała.
Pozostali dwaj bandyci, nie czekając dłużej, rzucili broń i zaczeli uciekać. Na nic się to nie zdało. Pierwszy padł przebity Lancą. Drugiego ściał w biegu rzucony oburącz topór. Walka była zakończona. Trzymając się za ciągle krwawiący bok, kapłanka osuneła się z nóg. Przed upadkiem ochroniły ją dłonie jej towarzysza.
- Przepraszam - westchnęła. oddając się w końcu nieświadomości.

[cdn]

Wybaczcie ew. bledy i niedopatrzenia, pisanie w robocie o trzeciej w nocy nie wplywa dobrze na poprawnosc stosowanej polszczyzny.

Sybell

Widze, ze zainteresowanie zerowe Razz

Schizma

Pawelun

PIKNIE!!!!!! Gdyby Mord wrocil...... Smile

CZEKAMY NA DALSZA CZESC Wink

Sybell

Hmm.. wlasciwie, to co z Moordim?

Schiz, wlasnie utwierdziles mnie w przekonaniu. ze pisanie o 3-4 w nocy to zUo! ;D