www.bezpamieci.fora.pl

Schizma · Wysłany: Pią 17:49, 27 Mar 2009 Temat postu: Legendy Hyborii

Zawiasy zaskrzypiały przeciągle. Ciężkie, drewniane drzwi zakołysały się odepchnięte. Z hukiem uderzyły o ścianę odrywając niewielkie skrawki tynku. Do izby wdarł się porywisty wiatr, a na podłogę wylały się kałuże kwaśnego deszczu. Dwóch zakapturzonych mężczyzn wgramoliło się do izby. Błękitne światło na moment odegnało ciemności nocy, a wiatr znów zawył w zakamarkach izby. Zgasił kilka płomyków świec usytuowanych po dwie na każdy stół, a potem wymknął się kominem. Żarzące się popioły zatańczyły nad językami ognia.
Drzwi zatrzasnął kolejny podmuch wichru, tym razem nie było skrzypu ani uderzenia - zagłuszyła je kolejna błyskawica. Dwójka przybyłych pomrukując otrząsnęła mokre płaszcze, następnie przystanęli przy niezbyt czystej ladzie.
-Te, stary! – wrzasnął w kierunku karczmarza ten grubszy, sadzając swe tłuste dupsko na zydlu – Biegiem tu do mnie! Pić mi się chce!

I żeby nie było tak zwyczajnie, to nikt nie wdał się w bójkę, nikt nie rozwalił nikomu nosa, nawet nikt nikogo nie okradł. Grubas uspokoił się zaraz po tym jak zamoczył rude wąsiska w ciepłym piwie, drugi, dziobaty, rozpromienił się na widok podskakujących pośladków dziewki służebnej, a cała reszta, która przez chwilę patrzyła na ową dwójkę z niepokojem zaraz wróciła do swych zajęć.
W izbie dało się słyszeć tylko trzask drewna w kominku, siorbanie grubasa i szorstki głos starca siedzącego w kącie. Starca, który po kolejnych pięciu minutach był królem wyobraźni wszystkich zebranych, a ci niczym małe dzieci usadowili się wszędzie dookoła i z wielkim skupieniem słuchali opowieści przez lata zbieranych po całej Hyborii…

Schizma

Półmrok. Dookoła przelewała się gęstniejąca mgła. Cisza, spokój, tak niepewne i przerażające. Wyłaniał się z mgły. Wolno i niezgrabnie, a zarazem niezwykle pewnie i zdecydowanie. Głowę miał opuszczoną, wzrok prawdopodobnie utkwił gdzieś w popękanych płytach wzgórza. Jego ciemnobrązowe włosy owiewały twarz i opadały na lśniącą, błękitną zbroję. Przez plecy przewieszoną miał pięknie rzeźbioną pochwę i utkwiony w niej miecz. Podmuch lodowego wichru rozwiał nagle białe obłoki. Stanął. Prawą dłonią chwycił rękojeść. Lewa pięść zacisnęła się. Paznokcie wbiły się w sam środek dłoni. Mała stróżka krwi przetoczyła się pomiędzy palcami i wylała w dół, aż spoczęła na umazanych zielonkawą mazią butach. Szelest ocierającego metalu. Z pochwy wyłoniła się srebrzysta, lśniąca klinga, a jej wierzchołek spoczął po chwili na skalnej płycie, rozdmuchując grube warstwy kurzu. Uniósł twarz. Oślepiający blask oczu, tak beznamiętnych, pozbawionych litości i współczucia. Wiejący grozą wyraz twarzy, zaciśnięte wargi. Ból. Cierpienie. Zemsta! Było w nim tylko to.
-Stań… Wyłaź! – wrzasnął unosząc poczerwieniałą z wściekłości twarz - Ukaż się żałosna istoto… Chodź tu śmieciu!
Ogromna skała zadrżała. Pięć kroków. Pięć olbrzymich kroków. Przerażający ryk zdolny porozrywać błony bębenkowe na maleńkie strzępy. Wyłonił się z mroku. Ogromny, potężny, wszechmocny. Oddech niczym goniący huragan. Wszędzie słyszalne tylko bicie ogromnego serca. Wzrok jak zatruty sztylet wbijał się w ciało, paraliżując je myślą końca. Ukazał swe monstrualne oblicze. Krwistoczerwone łuski pokrywały niemal całe jego ciało. Pozbawiona pancerza była tylko głowa i skrawek tułowia. Pazury grube i długie, ostre niczym brzytwy. Pożółkłe, przypominające ogromne igły kły i piana tocząca się z pyska. I te dziwne, szkliste ślepia. Zimne, przenikliwe i smutne.
Przez chwile patrzyli na siebie badawczo. Oceniali swoje siły, aż nagle wymienili się spojrzeniami. Błysk. Błyskawica przetoczyła się gdzieś nad ich głowami. Oślepiające światło uderzyło w źrenice mężczyzny.

cdn;)

Dagoth

Twórczy jesteś ;]
Pisz pisz. Fajnie się to czyta! Very Happy

Schizma

Niewielka wioska. Zieleń i śmiech. Spadające liście tańczą na niewidzialnych skrzydłach wiatru. Dzieci bawiące się w chowanego. Młody, siedzący pod drzewem bard brzdąka na lutni nucąc balladę o miłości swego życia.
Pociemniało. Fala wiatru o ogromnej sile. Uderzenie. Trzepot skrzydeł. Ogromne cielsko osunęło się nad same dachy domów. Płomienie buchające z ogromnego pyska. Szpony rozrywające ludzkie ciało. Wrzask. Przerażenie. Bezsilność. Płacz tratowanego przez własną matkę dziecka i strugi krwi spływające z pożółkłych kłów. Śmierć.

Ocknął się. Przez chwile był tam… w tej wiosce. Patrzył na śmierć i dzieło zniszczenia, którego dokonał ten przed nim.
-Zabiłeś ich wszystkich! – powstrzymał łzy cisnące się spod powiek - Teraz ja… zabiję ciebie.
Klinga poderwała się z podłoża. Powolnym i opanowanym krokiem ruszył ku żmijowi - nadal wpatrzony w przygniecione zwałami kurzu skały. Rękojeść trzymał niedbale, luźno. Klinga znów opadła, zaczęła szurać koniuszkiem po wzgórzu. Zatrzymała się. Stanął przed nim. Spojrzał w górę. Smok oderwał przednie łapy od podłoża. Zaryczał machając ogromnym łbem we wszystkie strony, odsłonił nieopancerzony skrawek tułowia i spojrzał jeszcze raz w oczy mężczyzny. Tym razem nie było w nich już nic niezwykłego.

Pięść zacisnęła się. Szybkie cięcie. Fontanna krwi. Miecz już nie błyszczał. Krew… wszędzie krew. Żmij upadł. Skała zadrżała jeszcze jeden, ostatni raz. Miecz wyśliznął się z dłoni i uderzył w kałużę krwi, rozbryzgując dookoła czerwoną maź. Uniósł twarz. Źrenice zabłysły raz jeszcze. Nie było w nich już zemsty… była pogarda. Odszedł. Znikł we mgle.

cd nie nastąpi, słabo jest;)

Pawelun

Ze tobie sie chce.... Rolling Eyes

Schizma

Już mi się nie chce, kiepski w tym jestem;)

Pawelun

"ruszył ku ZMIJOWI" - to jest niezle Wink